είναι μόνο λέξεις... Είναι;

Ιππότη μου,

Κάθομαι και σκέπτομαι πόσο σημαντικές είναι οι λέξεις. Πόση δύναμη κρατούν. Πόσο μας έχουν δέσμιους. Είμαστε από την γέννα μας γεμάτοι λέξεις. Ζωή, υγεία, χαρά και ευτυχία. Είμαστε οι ευχές των άλλων. Είμαστε οι ίδιοι, αν και μοναδικοί , ένα συνονθύλευμα από λέξεις. Και πόση δύναμη έχουν. Συγγνώμη, μου λείπεις. Σε ένα πανηγύρι περιγραφών είμαστε οι καλύτερες ατραξιόν. Ένα διαφορετικό πάζλ. Ένα πάζλ εκφράσεων και γνωμικών. Αστείος, συμπαθής, αγαπητός. Είμαστε τόσο δυνατοί άραγε όσο οι λέξεις; Είμαστε τόσο δέσμιοι εμείς από αυτές όπως εκείνες από εμάς; Εμείς τους δίνουμε την δύναμη ή την αντλούμε από αυτές; Και γιατί τις χρησιμοποιούμε για να κάνουμε κακό; Σε μισώ, φύγε…

Αξιοπρέπεια, δέσμευση, σχέση. Τι είναι αυτό που κάνει την αρχή στις λέξεις; Η πρόθεση μας; Η ανάγκη μας; Η υποχρέωση μας; Αγάπησε με. Μοιράσου. Δίνω. Δίνεις; Πόσες φορές οι λέξεις δεν είναι αρκετές για να δώσουν έμφαση σε αυτό που αισθανόμαστε. Αυξάνουμε την αυτοπεποίθηση μας με δυο-τρεις όμορφες λέξεις. Ελκυστικός. Εκθαμβωτικός. Και αντίθετα κλεινόμαστε στον εαυτό μας στην πρώτη απογοήτευση. Λίγος.

Είναι άραγε καρμική η σχέση που έχουμε με τις λέξεις; Είναι στοιχειά που μας ακλουθούν; Που μας εκδικούνται για περασμένες σχέσεις με άλλες σαν και εκείνες; Πως ξεχωρίζουμε τις λέξεις που πρέπει να κρατάμε κοντά μας; Αυτές που μας αντιπροσωπεύουν από αυτές που χρησιμοποιούνται για να χαϊδέψουν τα αυτιά μας; Δυνατός. Ανεξάρτητος. Είμαστε θύματα της επιθυμίας μας να ακούσουμε καλές κουβέντες για το άτομο μας ακόμη και αν στα βάθη του μυαλού μας ξέρουμε ότι αυτές δεν συμβαδίζουν στα αλήθεια με εμάς; Και επιστρέφουμε αυτή την “χάρη” που μας κάνουν με άλλες τόσες; Είναι αυτό το γαϊτανάκι των λέξεων και χαρακτηρισμών που ντύνει τις ανθρώπινες σχέσεις από την αλήθεια; Αυτό που προστατεύει τον χαρακτήρα μας από την φρίκη της συνείδησης και συνειδητοποίησης των πραγματικών μειονεκτημάτων μας;

Ξέρουμε αλήθεια ποτέ να τις χρησιμοποιούμε σωστά; Πώς να τις χρησιμοποιούμε; Όχι μόνο από άποψη γραμματικής και ορθογραφίας που είναι εξίσου σημαντικό αλλά εννοιολογικά. Και σημασιολογικά. Ξέρουμε τι θέλουμε να πούμε; Έχουμε ελαφρυντικά αν χρησιμοποιούμε την λάθος λέξη με το λάθος συναίσθημα; Και πόσες από αυτές πραγματικά ξέρουμε τι σημαίνουν; Όχι μόνο σε προσωπικό επίπεδο. Αλλά σε πλανητικό. Ελευθερία. Άποψη. Όταν απέχουμε χιλιόμετρα μακριά από τον θάνατο που παραμονεύει σε γωνίες, είμαστε ζωντανοί; Είμαστε ελεύθεροι μόνο και μόνο επειδή η λέξη μας ταιριάζει;

Τι είναι τελικά οι λέξεις; Οι λέξεις είναι μαγεία. Είναι ξόρκια όμορφα δεμένα εύηχα σε γράμματα. Ακόμη και όταν κλαίμε, όταν φοβόμαστε. Και ο φόβος είναι μεγάλη λέξη. Είναι λόγος. Είναι αφορμή. Ο φόβος κάνει παρέα με άλλες λέξεις και μας ρίχνει. Παρέα με τον θάνατο. Με την εγκατάλειψη. Την μοναξιά. Και με τέτοιες παρέες είναι εύκολο να ενδώσεις. Μας τυφλώνει και δεν βλέπουμε την αλήθεια που φτιάχνουν άλλες λέξεις. Όπως η αγάπη. Ο έρωτας. Η μοναδικότητα.

Η αλήθεια είναι ότι οι λέξεις είναι οι το καταφύγιο και οι σφαίρες μας. Οι επίδεσμοι και το γιατρικό μας. Είναι διπλά μας στα πάντα. Στις χαρές, στις λύπες. Στην απώλεια και την ευτυχία. Είναι μοναδικοί σύντροφοι μας τις νύχτες με τα αστέρια που ο ουρανός μας γεμίζει με σκέψεις. Και όταν τις μοιραζόμαστε, τότε έχουν σημασία. Όταν αγαπάμε. Όταν δίνουμε και μας δίνουν, όταν υπερασπιζόμαστε τον εαυτό μας και κερδίζουμε. Ίσως και όταν χάνουμε. Συνεργάτες, συμπολεμιστές και αντίπαλοι, υπάρχουν λέξεις που μας θυμίζουν τον αγώνα για το καλύτερο. Μας δίνουν ελπίδα και πίστη. Ακόμη και στα πιο απραγματοποίητα όνειρα μας. Μας ξυπνούν από τον λήθαργο της καθημερινότητας και μας δίνουν ώθηση να προσπαθήσουμε να σηκωθούμε όταν πέφτουμε. Να χαμογελάμε όταν όλα δεν είναι ρόδινα. Να γελάσουμε ακόμη και όταν μέσα μας πονάμε. Αλλά όπως και να το κάνουμε όλα είναι λέξεις. Δυνατές. Όμορφες. Άσχημες. Σημαντικές. Μικρές, μεγάλες. Είναι τα μικρά θαύματα που γεμίζουν τις μέρες μας σε αυτή την γη. Αλλά είναι μόνο λέξεις. Είναι αλήθεια μόνο αυτό;

ο λύκος! ο λύκος!

Ιππότη μου
Χτυπάω σήμαντρα κινδύνου. Χτυπάω καμπάνες και κουδούνια. Βγάζω ντουντούκες και μεγάφωνα. Φωνάζω στην διαπασών. Ο λύκος! ο λύκος! Και όλοι με κοιτάζουν σαν τρελοί. Τι άλλο να πώ; Υποφέρω; Και εγώ σαν την Βανδή; Αφού …δεν! Πρέπει κάπως να εκτονωθώ και εγώ βρε παιδάκι μου…
Ομολογώ και ορκίζομαι με το χέρι το καλο, ότι περνάω την καλύτερη περίοδο της ζωής μου. Όχι ότι δεν ελπίζω σε καλύτερη, μην παρεξηγηθώ. Απλά αυτή τη στιγμή είναι με αποδείξεις, στατιστικά στοιχεια και γραφήματα τύπου excel, η καλύτερη περίοδος της ζωής μου. Θέλεις είμαι ερωτευμένος, θέλεις έχω εσένα που μου ομορφαίνεις την ζωή, θέλεις ότι ο έναστρος ουρανός δίνει και σε μένα μια ευκαιρία επιτέλους να μην ψάχνω –ομαι για τα πάντα στη ζωή μου, δεν ξέρω. Και ερωτήσεις δεν κάνω. Θα μείνω στα γεγονότα.
1) Είμαι υγιής. Έχω την υγεία μου σε ένα κόσμο που είναι τίγκα στην αρρώστια. Και όχι μονο από παθολογικά αιτια αλλα και ψυχολογικά. Δεν είδες τι έπαθε η δύσμοιρη η θώδη; Κρίμα η γυναικα. Εγώ νόμιζα θα τους τρελάνει όλους. Γράψε λάθος. Την τρέλαναν και με το παραπάνω.
2) Η οικογένεια μου. Αν και μισότρελοι όλοι τους, είναι η οικογένεια μου και τους αγαπώ. Δεν τους καταλαβαίνω αλλα τους αγαπώ. Η αγάπη δεν έχει καμια σχέση προφανώς με την κατανόηση. Έχει σχέση όμως με την υπομονή, την επιμονη, την ακατάπαυστη γκρίνια και τα αγριεμένα τηλεφωνα μετά από 4 ώρες συνεχής απουσίας από το ραντάρ της μαμάς. oh well…όλα μέσα στο πρόγραμμα είναι. είναι είναι… πως δεν είναι. αλλα αν ακούσω πάλι αυτό το «εκεί που είσαι ήμουνα και εδώ που είμαι θα ‘ρθείς» θα κάνω φονικό.

3) Έχω φίλους. Άλλους καλούς, άλλους ...κάλλους. Τι να κάνουμε. Όπως μας τα μοιράζουν πρέπει να τα δεχόμαστε. Ένας φίλος μου είπε κάποτε: ¨η ζωή είναι σαν ένα κουτί σοκολατάκια. Ποτε δεν ξέρεις τι θα σου τύχει.¨ Ok, ίσως να μην το είπε φίλος μου, αλλα έστω είναι αλήθεια. και αυτή την αλήθεια την κάνω δικη μου. Έτσι έχω φίλους που είναι σοκολατάκια με γέμιση πραλίνα, τα οποια μου αρέσουν πολύ και μπορώ να τα τρώω σχεδόν καθημερινά με φόβο ζαχάρου και θερμίδων αλλα και άλλους που είναι με γέμιση εκείνο το εκνευριστικό λικέρ που σε τράταραν πάντα στα σπίτια των θειάδων σου που σου φαινόταν πικρό στην αρχή αλλα γλύκιζε μετά. Αυτά που δεν μπορείς να φας πάνω από ένα. Και βεβαίως έχω και φίλους από αγνή πικρή σοκολάτα μαδαγασκάρης. Βέεεβαια και από αυτούς έχω. Σκέτη πικρα!
4) Έχω δουλειά. Επίσης πολύ σημαντικό. Είναι παλούκι και γκρινιάζω συνεχεια που δεν γίνονται όλα με τον δικό μου τρόπο αλλα τουλάχιστον πληρώνω το υπερεκτιμημένο νοίκι μου που λίαν συντόμως θα πάρει πάλι αύξηση ,γαμώ τον πληθωρισμό μου μέσα, γαμώ. Εχω δυστυχώς την κοιλια μου γεμάτη. Και λέω δυστυχώς γιατί η επάρκεια –λέμε τώρα- χρημάτων βάζει τέλος στην πεινα και προσθέτει καινούριες-ολοκαίνουριες τρύπες στο ζωνάρι. Και όσο εγώ αδειάζω τον μισθό μου, γεμίζει η τσέπη του κάθε τυχάρπαστου σουβλατζή και ενίοτε πιτσαδόρου. Καταραμένη νεοελληνική αντίληψη για γρήγορο φαγητό…
Και τέλος
5) Έχω εσένα. Εσένα ιππότη μου. Που από τότε που σε γνώρισα μου άλλαξες την ζωή. Με έβαλες σε μια ευδιαθεσία. Όλα άνθισαν. Τα λουλούδια τον ιανουάριο. Αυτά τα σπανια, πολύ όμορφα λουλούδια που ανθίζουν μια στις χίλιες. Αυτά λοιπόν άνθισαν για εμάς. Γιατί όλα τα όμορφα πράγματα τα σκέφτομαι μαζί σου. Όλα τα εύκολα, τα δύσκολα, τα άσχημα. Γιατί είσαι το διαμάντι που κοσμεί την ύπαρξη μου. όταν με παίρνεις αγκαλιά και λέμε καληνύχτα, όταν ξυπνάμε το πρωί πλάι πλάι και λέμε καλημέρα. Και χείλη στεγνά από τον ύπνο δίνουν φιλια, φιλια που σε συνδυσμό με τα όμορφα ματια σου τρελαίνουν την πυξίδα μου. Και χαράζει πορεία παράλληλη με την δικη σου. Αυτά είναι πράγματα που με κάνουν να πιστεύω ότι δεν έχω ζήσει καλύτερες στιγμές… γι’ αυτό χτυπάω σήμαντρα κινδύνου, γι’ αυτό φωνάζω σαν τρελός. Γιατί αλλιώς κανεις δεν θα πιστέψει. Ο λύκος! Ο λύκος! Και όπου λύκος βάλε ένα μεγάλο και ηχηρό «ζω, επιτέλους ζω».

Όμορφος η έξυπνος;

Ιππότη μου,
Δεν δύναμαι να καταλάβω ποτε αλλάζει η εποχή. Η μονη ένδειξη που έχω ότι μπήκε η άνοιξη είναι ότι με πιάνουν οι αλλεργίες που με τσακίζουν στην φαγούρα και το φτάρνισμα και ότι βλέπω τις κάμπιες σε σειρά κουτσού κουτσού να πηγαίνουν πειθήνια η μια πίσω από την άλλη. Άραγες η πρώτη ξέρει που πάει ή παίρνει όλες στο λαιμό της; Η γύρη καλύπτει τα πάντα γύρω μου δημιουργώντας ένα στρώμα κίτρινης αηδίας. Νιώθω ώρες ώρες ότι πρέπει να μπω σε καραντίνα για να αποφύγω όλο αυτό. Ύστερα βγαίνει ο ήλιος και χαμογελάει. Και βλέπεις χρώματα παντού. Και λουλούδια. Που καλύπτουν κάθε σπιθαμή όπου μπορούν. Να ανοίγει το μάτι σου με την παλέτα της πλάσης. Και να σου πάλι οι κάμπιες. Μα καλά, βαλτές είναι; Εκεί που πας να χαρείς λίγο που άνοιξε ο καιρός, κάπου εκεί κοντά είναι μια τεραστια σειρά από τρίχινα πλασματάκια που σχηματίζει περίπλοκα σχέδια στο πεζοδρόμιο. Περπατάνε διπλα στις πρώην κάμπιες που τώρα είναι κίτρινη αλοιφή στο δρόμο. Άσε που σου δίνουν την εντύπωση ότι οριοθετούν μια περιοχή που δεν πρέπει να πατήσεις. Η που πάτησε κάποιος άλλος και τώρα κυκλοφορεί με εντόσθια κάμπιας στο παπούτσι του…

Όπως και να έχει, δεν είναι δίκαιο ιππότη μου. Αυτά τα τρίχινα, άσχημα άμορφα πλασματάκια θα γίνουν πεταλούδες. Θα εμπνευστεί η φύση και θα δώσει χρώμα στα φτερά τους. Όμορφες "πιτσιλες" από όλα τα χρώματα. Χρώματα, που σε κοινό συνδυασμό μας ξενίζουν, στα φτερά της πεταλούδας όμως είναι ένα έργο τέχνης. Ένα εξωπραγματικό έργο τέχνης για να το θαυμάσουν όλοι. Και σαν ανοίγει φτερά, πετάει και απλώνει ομορφιά παντού.Και ρωτάω εγώ εδώ. Αυτό το πράσινο πλάσμα που θα κάνει αυτή την μεταμόρφωση τι είναι; Έξυπνη κάμπια ή όμορφη πεταλούδα;



Αλήθεια, ποια είναι η πραγματική εξίσωση ασχήμιας πριν την ομορφιά; Είναι γεγονός ότι όλες οι άσχημες Mαρίες κάποια στιγμή θα γίνουν οι κουκλάρες που δεν μπορεί να της αντισταθεί κανεις; Και αν ναι, έχουμε όλοι μερτικό σε αυτή τη μεταμόρφωση; Ποσο αλλάζουμε με τα χρονια τα θέλω μας για την εξωτερική εμφάνιση για να μας αρέσουμε και κατ’ επέκταση στους άλλους; Είμαστε και εμείς μικρές πεταλούδες; Και τι είναι πιο σημαντικό; Να είσαι όμορφος σαν παραδείσιο πουλί ή έξυπνος σαν αητός;

Από μικροί μας πιπιλάνε ότι όσο πιο διαβασμένοι και έξυπνοι είμαστε τόσο πιο πολλά θα κερδίσουμε. Αλλα αν είναι αυτό αλήθεια ποσες φορες έχετε σταματήσει στο δρόμο για να κοιτάξετε κάποιον και να πείτε: τι έξυπνος που πρέπει να είναι αυτός… Xμμ, σιγά μην το έχετε κάνει. Κανεις δεν το έχει κάνει. Από την άλλη είναι μια μορφή ικανοποίησης να κατανοείς πράγματα και ερωτήματα της ζωής. Τι είναι ο άνθρωπος; Τι είμαστε εμείς; Τι υπάρχει στο σύμπαν;Ποση ζάχαρη χρειάζεται επιτέλους ο καφές για να μην είναι πικρός αλλα ούτε και πετιμέζι;

Συχνά παραδείγματα γύρω μας αποδεικνύουν ότι δεν είναι απαραίτητα η εξυπνάδα που κινεί τον κόσμο. Το αντίθετο μάλλον. Παρουσιαστές τηλεόρασης που δεν έδιναν σημασία στην εμφάνιση τους, δίνουν την θέση τους σε όμορφους ανθρώπους, απλά ικανούς, να διαβάζουν το κείμενο, χωρίς να τους φαίνεται… πολύ. Έγκριτοι μετεωρολόγοι αντικαθιστούνται από "τσουπωτες" κοπελίτσες, ελάχιστα ντυμένες όπου με σκερτσο και ναζι κάνουν πλακα με τον καιρό δείχνοντας μας τα φρέσκο-αποκτηθέν στήθη τους.Και πληρωνονται την φορα οσο παιρνω εγω το εξάμηνο. Και ύστερα μου λέτε ότι μπροστά πάνε οι έξυπνοι; Να την χέσω την εξυπνάδα μου.

Από την άλλη η ομορφιά -λένε- είναι υποκειμενική. Σκατά υποκειμενική είναι. Μπορείς να μπεις στην κλίκα των ανθρώπων που κάνουν κεφαλια στο δρόμο να γυρίσουν; ( “ –Εγώ στις μέρες μου έκανα κεφαλια να γυρίσουν! –Στομάχια να δεις. “ ). Δεν μπορείς.Ή σε δέχονται από τα μικράτα σου ή σε κυνηγάει πάντα η κατάρα της ακμής. Το σπυράκι θα βγει στη μύτη είτε το θέλεις είτε όχι. Όπως στο γυμνάσιο. Όσο και αν το παλέψεις, όσα κοτόπουλα ψητά και να φας, όσο και αν έχεις ιδρώσει, φυσήξει - ξεφυσήξει στο γυμναστήριο, οι άλλοι θα είναι πάντα ένα βήμα μετά από σένα.Λίίίίγο πιο όμορφοι. Εγώ λέω ότι είμαι έξυπνος. Μπορεί να μην είμαι κούκλος αλλα είμαι έξυπνος.Κατι ειναι και αυτο. Άλλωστε μπορεί κανεις να ισορροπήσει την ομορφιά και την εξυπνάδα τόσο καλά; Τελικά τι είναι καλο να είσαι σε αυτή τη ζωή; Όμορφος η έξυπνος;

Μπορεί κάνεις να ζήσει μια ζωή με light φιλίες;

Ιππότη μου,

Τι τρέχει με τους φίλους; Τι είναι αυτό που σε δένει με ανθρώπους που δεν είναι αίμα σου και θέλεις να δώσεις ακόμη και την ζωή σου γι’ αυτούς; Πως μπορείς να δίνεις αφοσίωση σε ανθρώπους ξεπερνώντας το κομμάτι της αυτοσυντήρησης και επιβίωσης; Τι είναι αυτό που μας κάνει να θέλουμε να είμαστε οι έμπιστοι ενός ανθρώπου ή ενός συνόλου ανθρώπων και να ανταποδίδουμε αυτή την εμπιστοσύνη με την δική μας; Απορίες….

Έχω 2 ανθρώπους. Δυο ψυχές που η ανάγκη που νιώθω να είναι εκείνοι καλά, υπερβαίνει αυτόματα την ιδία αυτή υποχρέωση στον εαυτό μου. Είναι οι άνθρωποι που ξέρουν τα συστατικά του κράματος που αποτελεί το σώμα και το μυαλό μου. Από το σκουριασμένο σίδερο που αποτελεί το κορμί μου μέχρι και το χρυσάφι που βρίσκεται κρυμμένο στους νευρώνες μου.

Αυτούς νιώθω ότι έχω χάσει αυτές τις μέρες. Εξαιτίας παρεξηγήσεων παρέας. Από συμπεριφορές ανθρώπων που νόμιζα ότι ξέρω πιο καλά και από τον εαυτό μου. Που δεν με άφησαν στα πραγματικά δύσκολα και στην πρώτη αδέξια κίνηση όλων μας, κηρύξαμε πτώχευση. Εξαιτίας της υποχρέωσης να είμαι ο ίδιος πάντα. Αλλά δεν γίνεται ιππότη μου να είμαι ο ίδιος. Μόνος. Έχω αλλάξει. Νόμιζα ότι οι αλλαγές δεν επηρεάζουν φίλιες. Νόμιζα ότι οι φίλιες καλωσορίζουν τις αλλαγές. Ειδικά αυτές που κάνουν τα μέλη τους πολύ ευτυχισμένα μετά από καιρό συννεφιασμένης διάθεσης. Χωρίς όμως να κρύβουν συστατικά. Χωρίς να αφήνουν πράγματα για να μην δυσαρεστήσουν τους άλλους. Άλλωστε είναι η φιλία κάτι το διαφορετικό από έναν γάμο; Που όλα πρέπει να είναι στην επιφάνεια;

Έχουμε περάσει πολλά με αυτές τις ψυχές ιππότη μου. Από κακοκαιρίες, φουσκοθαλασσιές μέχρι και φουρτούνες που βυθίζουν υπερωκεάνια. Αλλά το δικό μας το σκαρί είναι πιο σκληρό. Είναι γερά φτιαγμένο. Αν και χτυπημένο λίγο από τον καιρο, αντεχει. Ή τουλάχιστον έτσι πίστευα. Να έκανα τόσο λάθος;

Είναι δύσκολο τελικά να μην έχεις δεδομένα κάποια πράγματα στην ζωή. Να ξέρεις ότι όσοι και αν περάσουν από τον τηλεφωνικό κατάλογο και την κάρδια σου, είναι κάποιοι που είναι μόνιμα αποθηκευμένοι εκεί. Κολλημένοι σάρκα με σάρκα στον νοητικό γοφό. Σαν σιαμαία που δέχονται τροφή από την ιδία πηγή. Ο ένας από τον άλλο. Κάποιοι που δεν θα τρέξουν να παρεξηγήσουν τις πράξεις σου, τις διαθέσεις σου, τα λάθη σου. Κάποιοι που θα είναι εκεί. Γιατί νιώθουν ότι εκεί πρέπει να είναι.

Αλλά μήπως δεν είναι έτσι; Μήπως όλοι οι άνθρωποι που γνωρίζεις και αγαπάς είναι και οι πρώτοι που θα γίνουν οι άνθρωποι που γνώριζες; Εκείνοι που σε αφήνουν; Μπορείς να τους δεις στο δρόμο και να τους χαρίσεις το χαμόγελο κονσέρβα; Μπορείς να αλλάξεις κάτι που είναι γεμάτο ζωή, χρώμα και γεύση σε κάτι πιο τυπικό; Πιο απλό; Πιο light; Μπορεί κάνεις να ζήσει μια ζωή με light φίλιες;

Μια μεταβλητή χωρίς σταθερό παράγοντα.

Ιππότη μου,

Είναι η έμπνευση προνόμιο μονο των δυστυχισμένων;

Από τότε που σε είδα πάλι έχω αρχίσει να βλέπω τον κόσμο με άλλο μάτι. Όλα γύρω μου αλλάζουν και πολλά με αφήνουν από σκεπτικό έως και παγερά αδιάφορο. Ήθελα καιρό τώρα να γράψω ένα κομμάτι, να ανεβάσω πάλι τις σκέψεις μου σε γραπτή μορφή γιατί η ανάγκη να τις διαβάζω είναι πιο επιτακτική από το να τις ακούω σαν φωνή στο μυαλό μου. Η φωνή αυτή με διχάζει. Με ωθεί να κάνω και άλλες σκέψεις ενώ τον γραπτό λόγο τον ελέγχω. Βάζω την τέλεια εκεί που θέλω εγώ και δεν αφήνω να δώσει την συνεχεια ο παρανοϊκός νευρώνας στον εγκέφαλο μου που θέλει να με δοκιμάσει με σκέψεις κακές. Ποσο πρέπει να ακούω την φωνή στο μυαλό μου να ορίζει την κατάσταση στη ζωή μού; Είναι πάντα σωστό το ένστικτο; Είναι πάντα η λογική;Μήπως είναι όλα ένα θέατρο;Ζητω από σένα την απόλυτη ειλικρίνεια και σου προσφέρω δικαίωμα λόγου για να μου πεις ότι βασανίζει το μυαλό σου σε αυτό το υπέροχα πλασμένο κεφαλάκι σου.

Αλλα είμαι εγώ ειλικρινής; Μπορώ να είμαι;

Όσο ήσουν σε χιλιομετρική απόσταση από την αγάπη μου, ένιωθα ότι μπορούσα να σου πω τα πάντα μέσα από αυτά τα κείμενα ιππότη μου. Τώρα που σε έχω κοντά μου, η ιδέα ότι μπορεί να φύγεις κάνει την ανάγκη μου να σου μιλήσω αδύνατη. Πίνω το αμίλητο νερό για να μην χάσω την στιγμή μου μαζί σου. Να μην ρισκάρω. Αλλα τα σκέφτομαι πολύ. Σκέφτομαι εσένα, εμενα, εμάς.

Αν πρέπει να ζηλεύω τον κόσμο γύρω σου. Ποσο πρέπει να ζηλεύω, πως πρέπει να ζηλεύω. Ποια είναι αλήθεια τα όρια της ζήλιας; Ποιο είναι το όριο που δίνεις στον άνθρωπο σου να απλώνει τα φτερά του χωρίς να φοβάσαι ότι απλώνοντας τα, δεν θα θα χαϊδέψει λίγο και τον διπλανό τού;Και αν εμπιστεύεσαι τον άνθρωπο σου, τους άλλους; Όταν ζούμε σε έναν κόσμο που η ζήλια δίνει και παίρνει, και όλοι θέλουμε αυτό που έχει ο άλλος, πως μπορεί κανεις να είναι σίγουρος; Να είσαι σίγουρος ότι πάντα έχεις αυτό που ψάχνει ο άλλος; Και το βλέπει ακόμη αυτό που ψάχνει σε σένα;Πως μπορείς να ανταγωνιστείς μια προηγουμενη αγάπη που έγινε ρουτίνα με τα χρονιά;Να συγκρίνεις το καινούριο και άγνωστο με το παλιό και δοκιμασμένο; Είναι σωστή επιλογή να γυρίζουμε πίσω;

Για ένα μεγάλο διάστημα με πολιορκεί ο άνθρωπος που έκανα μια μεγάλη σχέση. Κάνει αισθητή την παρουσία του με λουλούδια, σοκολάτες και αραιές επισκέψεις στο σπίτι. Αυτός ο άνθρωπος που πέρασε από την ζωή μου, έκατσε για ένα διάστημα και αυτή την στιγμή δεν σημαίνει τίποτα για μένα παρα μονο κάποιες ευχάριστες αναμνήσεις τις οποιες τις κρατάω σε ένα πολύ καλά κρυμμένο κομμάτι του μυαλού μου. Όχι επειδή πέρασα άσχημα, δηλαδή δεν πέρασα εντελώς άσχημα. Αλλα δεν είναι τίποτα που θέλω να θυμάμαι που λέει και η λαίδη.

Εν τελει όμως ακόμη και ο ερωτας είναι μαθηματικά. Μια σειρά από καλοδουλεμένες πράξεις. Στην εξίσωση δυο ατόμων προσθέτεις τις μεταβλητές που αλλάζουν τα πάντα. Αλλα εγώ θέλω εσένα στην ζωή μου, Εσένα που βλέπω ποσο δεμένος είσαι με ένα περιβάλλον, όχι από υποχρέωση αλλα από αγάπη. Από ανάγκη για σταθερές στην ζωή σου. Και νιώθω μεταβλητή. Μια μεταβλητή χωρίς σταθερό παράγοντα.

έλα να γεράσουμε παρέα… θα έχει πλακα

Ιππότη μου,

Σκεφτόμουν χθες το βραδυ πριν κοιμηθώ ποσο όμορφα αισθάνομαι πλάι σου. Ποσο με κάνει να θέλω να περνάω χρόνο μαζί σου κάνοντας ακόμη και απολύτως τίποτα. Να μαγειρεύουμε από το βραδυ το φαγητό τις επομενης μέρας, να προσέχουμε ο ένας τον άλλον και οι δυο την σχέση μας. Να μαλώνουμε για όλα τα χαζά πράγματα που μαλώνουν όλα τα ζευγάρια. Πρώτα ποιος αγαπάει τον άλλον πιο πολύ, μετά ποιος θέλει τον άλλον πιο πολύ ώσπου σιγά σιγά θα φτάσουμε στο σημείο, ποιος έχει κάνει τις περισσότερες θυσίες και τίνος η ζωή πήγε στράφι με αυτή την σχέση. Κλασικοί έλληνες άλλωστε.

θα πάρουμε ένα σκυλάκι, μικρό, θηλυκό που θα το ονομάσουμε ένα πολύ γλυκό και πρωτότυπο όνομα –επειδή είμαστε και οι δυο μυαλά σε τέτοια- και θα ζηλεύουν όλοι οι φίλοι μας ποσο καλοζωισμένο είναι αυτό το pet. θα το περιποιούμαστε και θα το χαϊδεύουμε, θα το πηγαίνουμε βόλτα στο πάρκο να πάρουμε και εμείς τον αέρα μας και θα είναι μόνιμος συνταξιδιώτης μας στα ταξίδια με το αμάξι που θα κάνουμε. Και αν δεν σου αρέσουν τα σκυλιά ιππότη μου θα πάρουμε κάτι άλλο. Αλλα όχι γάτες! Συγγνώμη αλλα εκεί πρέπει να πατήσω πόδι. Οι γάτες είναι περίπλοκα ζώα. Είμαι αρκετά περίπλοκο ζώο από μονος μου, δεν χρειάζομαι και ανταγωνισμό για την αγάπη σου. Ίσως ένα καναρίνι. Ναι! Να μας ξυπνάει τα πρωινά τις κυριακής νωρίς καθώς οι πρώτες λαμπερές ακτίνες του ήλιου θα γεμίζουν το δωμάτιο. Και θα ξυπνάμε αγκαλιά με βρώμικες ανάσες από τον ύπνο και χαμογελα αγάπης.

Οι μέρες μας θα κυλούν με ηρεμία και ρουτίνα, θα είμαστε δέσμιοι τις δουλειάς μας μέχρι το μεσημέρι και μετά θα είμαστε ελεύθεροι. θα γυρίζουμε σπίτι(α) μας για λίγη χαλάρωση. Εσύ θα κάθεσαι στο pc να κατεβάσεις την ταινία που θα δούμε το βραδυ και την μουσική για να σε συντροφεύει στην διαδρομή σου για την δουλειά, ενώ εγώ θα μαγειρεύω κάτι ελαφρύ για να φάμε. Είπαμε πρέπει να προσέξουμε ο ένας τον άλλον, το ότι βρήκαμε το άλλο μας μισό δεν σημαίνει ότι πρέπει να γίνουμε ολόκληροι από μονοι μας. Μου αρέσεις που είσαι κιμπάρης και γουστάρω που είσαι άντρας με τα όλα σου αλλα αυτό δεν ακυρώνει το γεγονός ότι σε θέλω υγιή. Οποτε όχι πολλά τηγανητά και πολλές σάλτσες. Εκτος αν το θέλεις πολύ. Τότε θα κάνουμε μακαρονάδες με τις σάλτσες μας και θα κάνουμε και παπάρα το ψωμί!! θα παραγγέλνουμε μονο στις μεγάλες πείνες και αν μπορούμε να αποφύγουμε το βραδυνό θα τρώμε φρουτοσαλάτα για βραδυ και θα κοιτιόμαστε λιγωμένα στα ματια περιμένοντας ποτε θα πάει ο άλλος τουαλέτα για να φάμε κρυφά ένα σοκολατάκι από αυτά που έχουμε για τους καλεσμένους.

θα κανονίζουμε συχνά ταξιδάκια να βλέπουμε τις οικογένειες μας γιατί η οικογενειακή γκρίνια είναι δυσβάσταχτη. θα πηγαίνουμε στην μάνα μου για ΣΚ και μετά αν έχουμε άδεια θα πηγαίνουμε και στην δικη σου μαμά. Κλασσικά η μάνα μου θα σε λατρέψει και θα σε έχει καλύτερα από παιδί τις και φυσικά εγώ θα γκρινιάζω που δίνει περισσότερη σημασία σε σένα. Αλλα η εκδίκηση μου θα είναι που θα με συμπαθήσει και μένα η μαμά σου για τα μυστικά της τέχνης της μαγειρικής που θα ανταλλάσσουμε!!! θα ταξιδεύουμε με το αμάξι (μιση διαδρομή ο καθένας, εννοείται) και θα σταματάμε να τραβάμε εκατοντάδες φωτογραφίες. Από το στραβό έλατο στη μέση του δρόμου μέχρι την σκυλίτσα μας που γνώρισε το πρώτο τις φίλο στο parking που σταματήσαμε για την ανάγκη της.Και όταν είμαστε στο κρεβάτι αγκαλιά, θα κοιτιόμαστε στα ματια για τα τελευταία σ’αγαπώ της μέρας. θα σε παίρνω αγκαλιά, θα σου χαϊδεύω τα μαλλιά και θα σου ψιθυρίζω στο αυτί ποσο ευτυχισμένο με κανεις. Ποσο σημαντική είναι η παρουσία σου στη ζωή μου. Πως μου δίνεις δύναμη για άλλη μια μέρα. Για να ξυπνήσω, να κοιτάξω πλάι μου και να είσαι εκεί. Μια αγκαλιά άντρας και μωρό μου. Ένα μωρό που με κάνει απίστευτα χαρούμενο. Ύστερα θα πάρω το χέρι σου στο χέρι μου και θα αποκοιμηθούμε ακούγοντας ο ένας την ήρεμη ανάσα του αλλου. Γι'αυτο σου λέω, έλα να γεράσουμε παρέα… θα έχει πλακα.

η ζωή πάντα μας δίνει τις πιο όμορφες εκπλήξεις τις πιο δύσκολες στιγμές.

Ιππότη μου,
Το κεφάλι μου θα εκραγεί.

Νιώθω άπειρα πυροτεχνήματα στον ουρανό να σκάνε. Είμαι χαρούμενος. Έχω τόσα πράγματα στο κεφάλι μου που θέλω να σου πω. Τόσο όμορφα πράγματα που φοβάμαι πως αν το κάνω θα φύγεις πάλι. Έχω αρχίσει να ανασάνω λίγο πάλι. Να παίρνω πάλι σιγά σιγά μικρές ανάσες. Ανάσες που κλείνουν το μεθυστικό σου άρωμα. Μπορώ πάλι όπως και στην αρχή να ονειρεύομαι. Εσένα και εμενα, μαζί.

Όταν σε είδα πάλι έχασα ένα χτύπο της καρδιας μου. Τα ματια μου άργησαν να δώσουν την πληροφορία στον εγκέφαλο μου. Είχα μείνει να κοιτάζω αυτή τη γνώριμη εικόνα που ήταν αποτυπωμένη στο μυαλό μου μη μπορώντας να συνειδητοποιήσω αν είχα φτάσει σε κλινικό σημείο όπου σε έβλεπα σε παραισθήσεις. Αλλα ήσουν αληθινός. Τόσο αληθινός που με δυσκολία κρατήθηκα να μην τσιμπήσω το χέρι μου για να σιγουρευτώ. Και ακόμη χειρότερα, να τσιμπήσω εσένα για να το επιβεβαιώσω.

Πλησίασα και με χαιρέτισες. Μου έδωσες το χέρι σου και μου χαμογέλασες με τον μοναδικό σου τρόπο. Σε ακουμπούσα. Το ένστικτο μου έλεγε να μην σε αφήσω, να μείνω εκεί και να κρατώ το χέρι σου μέσα στο δικό μου, μια συνεχής υπενθύμιση ότι είσαι όντως εκεί. Και ότι δεν τρελάθηκα. Εκτος βεβαια από την χαρά μου. Δεν το έκανα. Δεν ήθελα να σε φέρω σε δύσκολη θέση. Δεν μπορούσα παρα να σε παρατηρώ από απόσταση. Σαν έργο τέχνης που είσαι. Ένας όμορφος πινακας γεμάτος συναισθήματα μου. Απόλυτη χαρά και μελαγχολία.

Ένα φιλί. Από την στιγμή που κάθισα, όσες φορες γύρισα το πρόσωπο μου προς το μέρος σου, τα ματια μου έπεφταν πάνω στα χείλη σου. Δυο γλυκα όμορφα χειλάκια που δεν μπορείς να τους αντισταθείς ούτε στιγμή. Σε ζήλεψα εκεί που σε είδα. Γιατί μου φάνηκες ατάραχος που με είδες. Δεν μπορούσα να ηρεμήσω την καρδια μου, ιππότη μου. Ήθελα να απλώσω το χέρι μου, να χαϊδέψω το πρόσωπο σου, να το κλείσω στα χερια μου και να το φιλήσω. Να σου πω ποσο σ’αγαπώ, ποσο μου έλειψες, ποσα πράγματα έζησα χωρίς εσένα αλλα σκεφτόμουν εσένα.

Ποσο σε θέλω στην ζωή μου σαν σταθερά. Να αγκαλιάσω το υπέροχο κορμί σου και να το σφίξω. Ποσο όμορφος είσαι, αλήθεια. Ποσο όμορφα είναι τα συννεφιασμένα από τις σκέψεις,ματια σου. Ποσο υπέροχα με κανεις να αισθάνομαι. Θέλω πάντα να ανθίζω όταν σε βλέπω. Να μην δίνω σημασία στα μικρά όταν είσαι εκεί. Και πολύ απλά σε θέλω εκεί. Για να μου θυμίζεις ότι η ζωή πάντα μας δίνει τις πιο όμορφες εκπλήξεις τις πιο δύσκολες στιγμές.