Μπορεί κάνεις να ζήσει μια ζωή με light φιλίες;

Ιππότη μου,

Τι τρέχει με τους φίλους; Τι είναι αυτό που σε δένει με ανθρώπους που δεν είναι αίμα σου και θέλεις να δώσεις ακόμη και την ζωή σου γι’ αυτούς; Πως μπορείς να δίνεις αφοσίωση σε ανθρώπους ξεπερνώντας το κομμάτι της αυτοσυντήρησης και επιβίωσης; Τι είναι αυτό που μας κάνει να θέλουμε να είμαστε οι έμπιστοι ενός ανθρώπου ή ενός συνόλου ανθρώπων και να ανταποδίδουμε αυτή την εμπιστοσύνη με την δική μας; Απορίες….

Έχω 2 ανθρώπους. Δυο ψυχές που η ανάγκη που νιώθω να είναι εκείνοι καλά, υπερβαίνει αυτόματα την ιδία αυτή υποχρέωση στον εαυτό μου. Είναι οι άνθρωποι που ξέρουν τα συστατικά του κράματος που αποτελεί το σώμα και το μυαλό μου. Από το σκουριασμένο σίδερο που αποτελεί το κορμί μου μέχρι και το χρυσάφι που βρίσκεται κρυμμένο στους νευρώνες μου.

Αυτούς νιώθω ότι έχω χάσει αυτές τις μέρες. Εξαιτίας παρεξηγήσεων παρέας. Από συμπεριφορές ανθρώπων που νόμιζα ότι ξέρω πιο καλά και από τον εαυτό μου. Που δεν με άφησαν στα πραγματικά δύσκολα και στην πρώτη αδέξια κίνηση όλων μας, κηρύξαμε πτώχευση. Εξαιτίας της υποχρέωσης να είμαι ο ίδιος πάντα. Αλλά δεν γίνεται ιππότη μου να είμαι ο ίδιος. Μόνος. Έχω αλλάξει. Νόμιζα ότι οι αλλαγές δεν επηρεάζουν φίλιες. Νόμιζα ότι οι φίλιες καλωσορίζουν τις αλλαγές. Ειδικά αυτές που κάνουν τα μέλη τους πολύ ευτυχισμένα μετά από καιρό συννεφιασμένης διάθεσης. Χωρίς όμως να κρύβουν συστατικά. Χωρίς να αφήνουν πράγματα για να μην δυσαρεστήσουν τους άλλους. Άλλωστε είναι η φιλία κάτι το διαφορετικό από έναν γάμο; Που όλα πρέπει να είναι στην επιφάνεια;

Έχουμε περάσει πολλά με αυτές τις ψυχές ιππότη μου. Από κακοκαιρίες, φουσκοθαλασσιές μέχρι και φουρτούνες που βυθίζουν υπερωκεάνια. Αλλά το δικό μας το σκαρί είναι πιο σκληρό. Είναι γερά φτιαγμένο. Αν και χτυπημένο λίγο από τον καιρο, αντεχει. Ή τουλάχιστον έτσι πίστευα. Να έκανα τόσο λάθος;

Είναι δύσκολο τελικά να μην έχεις δεδομένα κάποια πράγματα στην ζωή. Να ξέρεις ότι όσοι και αν περάσουν από τον τηλεφωνικό κατάλογο και την κάρδια σου, είναι κάποιοι που είναι μόνιμα αποθηκευμένοι εκεί. Κολλημένοι σάρκα με σάρκα στον νοητικό γοφό. Σαν σιαμαία που δέχονται τροφή από την ιδία πηγή. Ο ένας από τον άλλο. Κάποιοι που δεν θα τρέξουν να παρεξηγήσουν τις πράξεις σου, τις διαθέσεις σου, τα λάθη σου. Κάποιοι που θα είναι εκεί. Γιατί νιώθουν ότι εκεί πρέπει να είναι.

Αλλά μήπως δεν είναι έτσι; Μήπως όλοι οι άνθρωποι που γνωρίζεις και αγαπάς είναι και οι πρώτοι που θα γίνουν οι άνθρωποι που γνώριζες; Εκείνοι που σε αφήνουν; Μπορείς να τους δεις στο δρόμο και να τους χαρίσεις το χαμόγελο κονσέρβα; Μπορείς να αλλάξεις κάτι που είναι γεμάτο ζωή, χρώμα και γεύση σε κάτι πιο τυπικό; Πιο απλό; Πιο light; Μπορεί κάνεις να ζήσει μια ζωή με light φίλιες;

Μια μεταβλητή χωρίς σταθερό παράγοντα.

Ιππότη μου,

Είναι η έμπνευση προνόμιο μονο των δυστυχισμένων;

Από τότε που σε είδα πάλι έχω αρχίσει να βλέπω τον κόσμο με άλλο μάτι. Όλα γύρω μου αλλάζουν και πολλά με αφήνουν από σκεπτικό έως και παγερά αδιάφορο. Ήθελα καιρό τώρα να γράψω ένα κομμάτι, να ανεβάσω πάλι τις σκέψεις μου σε γραπτή μορφή γιατί η ανάγκη να τις διαβάζω είναι πιο επιτακτική από το να τις ακούω σαν φωνή στο μυαλό μου. Η φωνή αυτή με διχάζει. Με ωθεί να κάνω και άλλες σκέψεις ενώ τον γραπτό λόγο τον ελέγχω. Βάζω την τέλεια εκεί που θέλω εγώ και δεν αφήνω να δώσει την συνεχεια ο παρανοϊκός νευρώνας στον εγκέφαλο μου που θέλει να με δοκιμάσει με σκέψεις κακές. Ποσο πρέπει να ακούω την φωνή στο μυαλό μου να ορίζει την κατάσταση στη ζωή μού; Είναι πάντα σωστό το ένστικτο; Είναι πάντα η λογική;Μήπως είναι όλα ένα θέατρο;Ζητω από σένα την απόλυτη ειλικρίνεια και σου προσφέρω δικαίωμα λόγου για να μου πεις ότι βασανίζει το μυαλό σου σε αυτό το υπέροχα πλασμένο κεφαλάκι σου.

Αλλα είμαι εγώ ειλικρινής; Μπορώ να είμαι;

Όσο ήσουν σε χιλιομετρική απόσταση από την αγάπη μου, ένιωθα ότι μπορούσα να σου πω τα πάντα μέσα από αυτά τα κείμενα ιππότη μου. Τώρα που σε έχω κοντά μου, η ιδέα ότι μπορεί να φύγεις κάνει την ανάγκη μου να σου μιλήσω αδύνατη. Πίνω το αμίλητο νερό για να μην χάσω την στιγμή μου μαζί σου. Να μην ρισκάρω. Αλλα τα σκέφτομαι πολύ. Σκέφτομαι εσένα, εμενα, εμάς.

Αν πρέπει να ζηλεύω τον κόσμο γύρω σου. Ποσο πρέπει να ζηλεύω, πως πρέπει να ζηλεύω. Ποια είναι αλήθεια τα όρια της ζήλιας; Ποιο είναι το όριο που δίνεις στον άνθρωπο σου να απλώνει τα φτερά του χωρίς να φοβάσαι ότι απλώνοντας τα, δεν θα θα χαϊδέψει λίγο και τον διπλανό τού;Και αν εμπιστεύεσαι τον άνθρωπο σου, τους άλλους; Όταν ζούμε σε έναν κόσμο που η ζήλια δίνει και παίρνει, και όλοι θέλουμε αυτό που έχει ο άλλος, πως μπορεί κανεις να είναι σίγουρος; Να είσαι σίγουρος ότι πάντα έχεις αυτό που ψάχνει ο άλλος; Και το βλέπει ακόμη αυτό που ψάχνει σε σένα;Πως μπορείς να ανταγωνιστείς μια προηγουμενη αγάπη που έγινε ρουτίνα με τα χρονιά;Να συγκρίνεις το καινούριο και άγνωστο με το παλιό και δοκιμασμένο; Είναι σωστή επιλογή να γυρίζουμε πίσω;

Για ένα μεγάλο διάστημα με πολιορκεί ο άνθρωπος που έκανα μια μεγάλη σχέση. Κάνει αισθητή την παρουσία του με λουλούδια, σοκολάτες και αραιές επισκέψεις στο σπίτι. Αυτός ο άνθρωπος που πέρασε από την ζωή μου, έκατσε για ένα διάστημα και αυτή την στιγμή δεν σημαίνει τίποτα για μένα παρα μονο κάποιες ευχάριστες αναμνήσεις τις οποιες τις κρατάω σε ένα πολύ καλά κρυμμένο κομμάτι του μυαλού μου. Όχι επειδή πέρασα άσχημα, δηλαδή δεν πέρασα εντελώς άσχημα. Αλλα δεν είναι τίποτα που θέλω να θυμάμαι που λέει και η λαίδη.

Εν τελει όμως ακόμη και ο ερωτας είναι μαθηματικά. Μια σειρά από καλοδουλεμένες πράξεις. Στην εξίσωση δυο ατόμων προσθέτεις τις μεταβλητές που αλλάζουν τα πάντα. Αλλα εγώ θέλω εσένα στην ζωή μου, Εσένα που βλέπω ποσο δεμένος είσαι με ένα περιβάλλον, όχι από υποχρέωση αλλα από αγάπη. Από ανάγκη για σταθερές στην ζωή σου. Και νιώθω μεταβλητή. Μια μεταβλητή χωρίς σταθερό παράγοντα.

έλα να γεράσουμε παρέα… θα έχει πλακα

Ιππότη μου,

Σκεφτόμουν χθες το βραδυ πριν κοιμηθώ ποσο όμορφα αισθάνομαι πλάι σου. Ποσο με κάνει να θέλω να περνάω χρόνο μαζί σου κάνοντας ακόμη και απολύτως τίποτα. Να μαγειρεύουμε από το βραδυ το φαγητό τις επομενης μέρας, να προσέχουμε ο ένας τον άλλον και οι δυο την σχέση μας. Να μαλώνουμε για όλα τα χαζά πράγματα που μαλώνουν όλα τα ζευγάρια. Πρώτα ποιος αγαπάει τον άλλον πιο πολύ, μετά ποιος θέλει τον άλλον πιο πολύ ώσπου σιγά σιγά θα φτάσουμε στο σημείο, ποιος έχει κάνει τις περισσότερες θυσίες και τίνος η ζωή πήγε στράφι με αυτή την σχέση. Κλασικοί έλληνες άλλωστε.

θα πάρουμε ένα σκυλάκι, μικρό, θηλυκό που θα το ονομάσουμε ένα πολύ γλυκό και πρωτότυπο όνομα –επειδή είμαστε και οι δυο μυαλά σε τέτοια- και θα ζηλεύουν όλοι οι φίλοι μας ποσο καλοζωισμένο είναι αυτό το pet. θα το περιποιούμαστε και θα το χαϊδεύουμε, θα το πηγαίνουμε βόλτα στο πάρκο να πάρουμε και εμείς τον αέρα μας και θα είναι μόνιμος συνταξιδιώτης μας στα ταξίδια με το αμάξι που θα κάνουμε. Και αν δεν σου αρέσουν τα σκυλιά ιππότη μου θα πάρουμε κάτι άλλο. Αλλα όχι γάτες! Συγγνώμη αλλα εκεί πρέπει να πατήσω πόδι. Οι γάτες είναι περίπλοκα ζώα. Είμαι αρκετά περίπλοκο ζώο από μονος μου, δεν χρειάζομαι και ανταγωνισμό για την αγάπη σου. Ίσως ένα καναρίνι. Ναι! Να μας ξυπνάει τα πρωινά τις κυριακής νωρίς καθώς οι πρώτες λαμπερές ακτίνες του ήλιου θα γεμίζουν το δωμάτιο. Και θα ξυπνάμε αγκαλιά με βρώμικες ανάσες από τον ύπνο και χαμογελα αγάπης.

Οι μέρες μας θα κυλούν με ηρεμία και ρουτίνα, θα είμαστε δέσμιοι τις δουλειάς μας μέχρι το μεσημέρι και μετά θα είμαστε ελεύθεροι. θα γυρίζουμε σπίτι(α) μας για λίγη χαλάρωση. Εσύ θα κάθεσαι στο pc να κατεβάσεις την ταινία που θα δούμε το βραδυ και την μουσική για να σε συντροφεύει στην διαδρομή σου για την δουλειά, ενώ εγώ θα μαγειρεύω κάτι ελαφρύ για να φάμε. Είπαμε πρέπει να προσέξουμε ο ένας τον άλλον, το ότι βρήκαμε το άλλο μας μισό δεν σημαίνει ότι πρέπει να γίνουμε ολόκληροι από μονοι μας. Μου αρέσεις που είσαι κιμπάρης και γουστάρω που είσαι άντρας με τα όλα σου αλλα αυτό δεν ακυρώνει το γεγονός ότι σε θέλω υγιή. Οποτε όχι πολλά τηγανητά και πολλές σάλτσες. Εκτος αν το θέλεις πολύ. Τότε θα κάνουμε μακαρονάδες με τις σάλτσες μας και θα κάνουμε και παπάρα το ψωμί!! θα παραγγέλνουμε μονο στις μεγάλες πείνες και αν μπορούμε να αποφύγουμε το βραδυνό θα τρώμε φρουτοσαλάτα για βραδυ και θα κοιτιόμαστε λιγωμένα στα ματια περιμένοντας ποτε θα πάει ο άλλος τουαλέτα για να φάμε κρυφά ένα σοκολατάκι από αυτά που έχουμε για τους καλεσμένους.

θα κανονίζουμε συχνά ταξιδάκια να βλέπουμε τις οικογένειες μας γιατί η οικογενειακή γκρίνια είναι δυσβάσταχτη. θα πηγαίνουμε στην μάνα μου για ΣΚ και μετά αν έχουμε άδεια θα πηγαίνουμε και στην δικη σου μαμά. Κλασσικά η μάνα μου θα σε λατρέψει και θα σε έχει καλύτερα από παιδί τις και φυσικά εγώ θα γκρινιάζω που δίνει περισσότερη σημασία σε σένα. Αλλα η εκδίκηση μου θα είναι που θα με συμπαθήσει και μένα η μαμά σου για τα μυστικά της τέχνης της μαγειρικής που θα ανταλλάσσουμε!!! θα ταξιδεύουμε με το αμάξι (μιση διαδρομή ο καθένας, εννοείται) και θα σταματάμε να τραβάμε εκατοντάδες φωτογραφίες. Από το στραβό έλατο στη μέση του δρόμου μέχρι την σκυλίτσα μας που γνώρισε το πρώτο τις φίλο στο parking που σταματήσαμε για την ανάγκη της.Και όταν είμαστε στο κρεβάτι αγκαλιά, θα κοιτιόμαστε στα ματια για τα τελευταία σ’αγαπώ της μέρας. θα σε παίρνω αγκαλιά, θα σου χαϊδεύω τα μαλλιά και θα σου ψιθυρίζω στο αυτί ποσο ευτυχισμένο με κανεις. Ποσο σημαντική είναι η παρουσία σου στη ζωή μου. Πως μου δίνεις δύναμη για άλλη μια μέρα. Για να ξυπνήσω, να κοιτάξω πλάι μου και να είσαι εκεί. Μια αγκαλιά άντρας και μωρό μου. Ένα μωρό που με κάνει απίστευτα χαρούμενο. Ύστερα θα πάρω το χέρι σου στο χέρι μου και θα αποκοιμηθούμε ακούγοντας ο ένας την ήρεμη ανάσα του αλλου. Γι'αυτο σου λέω, έλα να γεράσουμε παρέα… θα έχει πλακα.

η ζωή πάντα μας δίνει τις πιο όμορφες εκπλήξεις τις πιο δύσκολες στιγμές.

Ιππότη μου,
Το κεφάλι μου θα εκραγεί.

Νιώθω άπειρα πυροτεχνήματα στον ουρανό να σκάνε. Είμαι χαρούμενος. Έχω τόσα πράγματα στο κεφάλι μου που θέλω να σου πω. Τόσο όμορφα πράγματα που φοβάμαι πως αν το κάνω θα φύγεις πάλι. Έχω αρχίσει να ανασάνω λίγο πάλι. Να παίρνω πάλι σιγά σιγά μικρές ανάσες. Ανάσες που κλείνουν το μεθυστικό σου άρωμα. Μπορώ πάλι όπως και στην αρχή να ονειρεύομαι. Εσένα και εμενα, μαζί.

Όταν σε είδα πάλι έχασα ένα χτύπο της καρδιας μου. Τα ματια μου άργησαν να δώσουν την πληροφορία στον εγκέφαλο μου. Είχα μείνει να κοιτάζω αυτή τη γνώριμη εικόνα που ήταν αποτυπωμένη στο μυαλό μου μη μπορώντας να συνειδητοποιήσω αν είχα φτάσει σε κλινικό σημείο όπου σε έβλεπα σε παραισθήσεις. Αλλα ήσουν αληθινός. Τόσο αληθινός που με δυσκολία κρατήθηκα να μην τσιμπήσω το χέρι μου για να σιγουρευτώ. Και ακόμη χειρότερα, να τσιμπήσω εσένα για να το επιβεβαιώσω.

Πλησίασα και με χαιρέτισες. Μου έδωσες το χέρι σου και μου χαμογέλασες με τον μοναδικό σου τρόπο. Σε ακουμπούσα. Το ένστικτο μου έλεγε να μην σε αφήσω, να μείνω εκεί και να κρατώ το χέρι σου μέσα στο δικό μου, μια συνεχής υπενθύμιση ότι είσαι όντως εκεί. Και ότι δεν τρελάθηκα. Εκτος βεβαια από την χαρά μου. Δεν το έκανα. Δεν ήθελα να σε φέρω σε δύσκολη θέση. Δεν μπορούσα παρα να σε παρατηρώ από απόσταση. Σαν έργο τέχνης που είσαι. Ένας όμορφος πινακας γεμάτος συναισθήματα μου. Απόλυτη χαρά και μελαγχολία.

Ένα φιλί. Από την στιγμή που κάθισα, όσες φορες γύρισα το πρόσωπο μου προς το μέρος σου, τα ματια μου έπεφταν πάνω στα χείλη σου. Δυο γλυκα όμορφα χειλάκια που δεν μπορείς να τους αντισταθείς ούτε στιγμή. Σε ζήλεψα εκεί που σε είδα. Γιατί μου φάνηκες ατάραχος που με είδες. Δεν μπορούσα να ηρεμήσω την καρδια μου, ιππότη μου. Ήθελα να απλώσω το χέρι μου, να χαϊδέψω το πρόσωπο σου, να το κλείσω στα χερια μου και να το φιλήσω. Να σου πω ποσο σ’αγαπώ, ποσο μου έλειψες, ποσα πράγματα έζησα χωρίς εσένα αλλα σκεφτόμουν εσένα.

Ποσο σε θέλω στην ζωή μου σαν σταθερά. Να αγκαλιάσω το υπέροχο κορμί σου και να το σφίξω. Ποσο όμορφος είσαι, αλήθεια. Ποσο όμορφα είναι τα συννεφιασμένα από τις σκέψεις,ματια σου. Ποσο υπέροχα με κανεις να αισθάνομαι. Θέλω πάντα να ανθίζω όταν σε βλέπω. Να μην δίνω σημασία στα μικρά όταν είσαι εκεί. Και πολύ απλά σε θέλω εκεί. Για να μου θυμίζεις ότι η ζωή πάντα μας δίνει τις πιο όμορφες εκπλήξεις τις πιο δύσκολες στιγμές.

το χέρι που με κρατάει στη επιφάνεια

Ιππότη μου.

Σήμερα σε σκεφτόμουν από την στιγμή που σηκώθηκα. Έβρεχε από το βραδυ. Ήταν ένα όμορφο ξύπνημα να ακούω τις στάλες να σκάνε με δύναμη στο τζαμι. Και το δυνατό κρύο να σε αναγκάζει να κάτσεις στο κρεβάτι να χουζουρέψεις άλλο λίγο, τραβώντας το πάπλωμα πιο κοντά σου. Εκείνη την στιγμή πεθύμησα το ζεστό αγκάλιασμα σου. Την όμορφη καλημέρα σου και τα μισάνοιχτα ματάκια σου, σαν νεογέννητο κουτάβι. Στο σύμπαν μου, σου είπα καλημέρα και σηκώθηκα να ετοιμαστώ για δουλειά όσο πιο αθόρυβα γίνεται για να μην σε ξυπνήσω πάλι. Και φεύγοντας σε φίλησα απαλά στο μάγουλο και σου ευχήθηκα όνειρα γλυκα ιππότη μου.

Βγήκα στους δρόμους σαν τρελός. Δεν είχα αργήσει αλλα ένας ενθουσιασμός με είχε συνεπάρει. Λες και την καλημέρα σου την έζησα πραγματικά. Και κίνησα φορτσάτος στο αμάξι. Η βροχή είχε ηρεμήσει και μονο λίγες ψιχάλες πλέον έπεφταν απαλά στην ατμόσφαιρα. Ποτε δεν μου άρεσε τόσο η βροχή όσο εκείνη την ημερα που γνωριστήκαμε. Και εκείνη την ημερα ήταν σαν να συνωμοτούσε το σύμπαν να έρθουμε πιο κοντά. Δυο ομπρέλες. Δυο σώματα. Ένα φιλί. Και ο κόσμος να περνάει τριγύρω. Και ξανά το φιλί μας. Και εμείς κόντρα στον άνεμο σε μια διαδρομή που έγινε η πιο αγαπημένη μου. Όλα εναντίον μας. Η βροχή, ο αέρας. Αλλα εμείς σαν ένα σώμα να προχωρούμε κόντρα σε όλα αυτά. Ένα χρώμα αγάπης στο βρεγμένο τοπίο.

Στο δρόμο το ραδιόφωνο μου έκανε συντροφια με όμορφα τραγούδια που μιλούσαν για ερωτα. Μεγάλο και ανεκπλήρωτο. Η Νατάσσα μου αφιέρωνε μυστικά αυτό το τραγούδι. Διπλα σε σένα, χωρίς εσένα. Άλλωστε όλες οι μεγάλες κυριες μου έκαναν συντροφια τις μέρες της μοναξιάς μου. Όλες ένιωθαν το πάθος μου, την αγάπη μου και την ανάγκη μου να είσαι κοντά. Το ποσο δύσκολο είναι να ονειρεύομαι μακριά σου.

Σε θέλω πίσω ιππότη μου. Θέλω να σε βλέπω να μου χαμογελάς. Να με κοιτάς και να χάνομαι βαθιά μέσα στα ματια σου. Να μου κρατάς το χέρι όπως τότε, στην βροχή. Να σε αγκαλιάζω και να αφήνομαι στην ασφάλεια της αγκαλιάς σου. Να σε ζω. Να ξυπνάμε μαζί και να καθόμαστε τα πρωινά της Κυριακής στο μπαλκόνι, διαβάζοντας εφημερίδες και βλέποντας cartoons. Αφελές. Το ξέρω. Αλλα αυτό είναι ζωή για μένα. Την ρουτίνα θέλω. Τα απλά. Όχι τα περίεργα και τα σύνθετα.

Μου λείπεις. Και πες μου πως να σε αφήσω Με εμπνέεις να συνεχίσω άλλη μια μέρα ακόμη, με κρατάς δυνατό χωρίς να το ξέρεις. Πως μπορώ να αφήσω το χέρι που με κρατάει στην επιφάνεια

Ποσο μου λείπει η αγκαλιά στο καρναβάλι.

Τις τελευταίες μέρες το έριξα έξω ιππότη μου. Πήγα στο καρναβάλι στο Ρέθυμνο Κρήτης. Και δεν το μετάνιωσα. Ήταν υπέροχα. Σε σκεφτόμουν εκεί μαζί μου. Αν και ξέρω ότι δεν είσαι τύπος του καρναβαλιού και τέτοιου είδους διασκεδάσεων μου άρεσε να σε σκέφτομαι διπλα μου, να γελάμε μαζί, να διασκεδάζουμε και να ζούμε αναμνήσεις μαζί.

Δεν μου άρεσε που ήμουν μονος. Αλλα το άντεξα. Νιώθω ότι σε χάνω ιππότη μου. Αφήνεσαι. Και ξέρω ότι έτσι πρέπει.

Ήταν τόσο όμορφα στο Ρέθυμνο. Ήταν όλος ο κόσμος σε τέτοια καλή διάθεση που φαινόταν ολότελα εξωπραγματικό. Ακόμη και ο καιρός που ήταν βροχερός στην αρχή, άφησε τον ήλιο να μας χαμογελάσει για να ζήσουμε τις στιγμές στο έπακρο. Άρματα, καρναβαλιστές με περίεργες, περίτεχνες στολές, γέλια, χορός, ποτό! Ήταν πολύ αστείο να βλέπεις τους πάντες εκεί. Άτομα από όλες τις ηλικίες και κοινωνικές τάξεις. Όλοι στο καρναβάλι και όλοι με ένα μπουκάλι στο χέρι. Στην αρχή έλεγες ότι είναι μέρος της αμφίεσης αλλα σύντομα καταλάβαινες ότι η διάθεση πολλών ήταν αποτέλεσμα της βότκας ,του κρασιού και του "ρακομελου". Που έρεε άφθονο! Χωρίς σημασία στην λεπτομέρεια παρα μονο στην διασκέδαση, ένας ένας οι καρναβαλιστές παρέλασαν μπροστά μου με άπειρο κέφι και brio. Το διασκέδασα με την ψυχή μου. Τελικά η Κρήτη είναι λεβεντογέννα γιατί υπήρχαν πανέμορφοι άντρες. Ο καθένας διαφορετικός. Το ίδιο σουλούπι όλοι αλλα κανεις τους ίδιος. Και όλοι τους σε πλήρη αρμονια με τον χώρο και την σχεδόν "ρεζιλευτικη" αμφίεση τους. Εσκιμώοι, βάτραχοι, ψαρια και ποδοσφαιριστές απόλυτα περήφανοι για την στολή τους.

Η παρέλαση κατέληξε σε ένα όμορφο street party με όλο τον κόσμο να χορεύει και να διασκεδάζει. Όλοι έγιναν ένα. Χαμογελα, γέλια και φωνές γέμισαν τα στενοσόκακα στο Ρέθυμνο. Όλοι γεμάτοι σερπαντίνες και χαρτοπόλεμο. Όλοι με πολύχρωμες περούκες και όμορφα διασκεδαστικά αξεσουάρ. Η μονη μέρα του χρόνου που και ο πιο άντρας θα ντυθεί γυναικα χωρίς φόβο και πάθος. Και θα διαλαλήσει στους πάντες ότι είναι η πιο καυτή γκόμενα. Ανεκδιήγητες καταστάσεις ιππότη μου.

Στην παραλια κάψαμε τον βασιλιά. Τον κάναμε σταχτη. Και όλοι γύρω του κοιτούσαμε τις φλόγες με έκσταση. Σαν κάποια παγανιστική γιορτή. Σαν θυσία για να έρθει το καλοκαίρι. Αρμονια. Θάλασσα και φωτιά πλάι πλάι. Η μια να αγκαλιάζει την άλλη με χάρη. Η θάλασσα να αγκαλιάζει την φωτιά με την αύρα της και η φωτιά να γλύφει την επιφάνεια που καθρεφτίζονται οι φλόγες της. Ομορφιά. Σαν εμάς τους δυο ιππότη μου. Τόσο κοντά αλλα ποτε μαζί. Πλάι πλάι αλλα ποτε μαζί. Όπως η θάλασσα με την φωτιά έτσι και εμείς αντικατοπτρίζουμε την αγάπη μας σε ματια που καίνε από δάκρυα.

Ήταν πανέμορφα. Εκείνη την στιγμή σε ήθελα διπλα μου. Την στιγμή που πάνω από τις φλόγες του βασιλιά έσκαγαν κορώνες τα πυροτεχνήματα. Μεγάλα και εντυπωσιακά. Έσκαγαν ένα ένα και έπεφταν σαν όμορφα πεφταστέρια πάνω μας. Σε ευχήθηκα σε όσα πρόλαβα. Αλλα δεν έπιασε η ευχή μου. Ήταν ψεύτικα τα αστερια που σε ζητούσα. Πλανα. Μου λείπει πολύ η αγκαλιά σου στο καρναβάλι ιππότη μου, ήταν κάτι που ήθελα να ήταν δικό μας.