είναι μόνο λέξεις... Είναι;

Ιππότη μου,

Κάθομαι και σκέπτομαι πόσο σημαντικές είναι οι λέξεις. Πόση δύναμη κρατούν. Πόσο μας έχουν δέσμιους. Είμαστε από την γέννα μας γεμάτοι λέξεις. Ζωή, υγεία, χαρά και ευτυχία. Είμαστε οι ευχές των άλλων. Είμαστε οι ίδιοι, αν και μοναδικοί , ένα συνονθύλευμα από λέξεις. Και πόση δύναμη έχουν. Συγγνώμη, μου λείπεις. Σε ένα πανηγύρι περιγραφών είμαστε οι καλύτερες ατραξιόν. Ένα διαφορετικό πάζλ. Ένα πάζλ εκφράσεων και γνωμικών. Αστείος, συμπαθής, αγαπητός. Είμαστε τόσο δυνατοί άραγε όσο οι λέξεις; Είμαστε τόσο δέσμιοι εμείς από αυτές όπως εκείνες από εμάς; Εμείς τους δίνουμε την δύναμη ή την αντλούμε από αυτές; Και γιατί τις χρησιμοποιούμε για να κάνουμε κακό; Σε μισώ, φύγε…

Αξιοπρέπεια, δέσμευση, σχέση. Τι είναι αυτό που κάνει την αρχή στις λέξεις; Η πρόθεση μας; Η ανάγκη μας; Η υποχρέωση μας; Αγάπησε με. Μοιράσου. Δίνω. Δίνεις; Πόσες φορές οι λέξεις δεν είναι αρκετές για να δώσουν έμφαση σε αυτό που αισθανόμαστε. Αυξάνουμε την αυτοπεποίθηση μας με δυο-τρεις όμορφες λέξεις. Ελκυστικός. Εκθαμβωτικός. Και αντίθετα κλεινόμαστε στον εαυτό μας στην πρώτη απογοήτευση. Λίγος.

Είναι άραγε καρμική η σχέση που έχουμε με τις λέξεις; Είναι στοιχειά που μας ακλουθούν; Που μας εκδικούνται για περασμένες σχέσεις με άλλες σαν και εκείνες; Πως ξεχωρίζουμε τις λέξεις που πρέπει να κρατάμε κοντά μας; Αυτές που μας αντιπροσωπεύουν από αυτές που χρησιμοποιούνται για να χαϊδέψουν τα αυτιά μας; Δυνατός. Ανεξάρτητος. Είμαστε θύματα της επιθυμίας μας να ακούσουμε καλές κουβέντες για το άτομο μας ακόμη και αν στα βάθη του μυαλού μας ξέρουμε ότι αυτές δεν συμβαδίζουν στα αλήθεια με εμάς; Και επιστρέφουμε αυτή την “χάρη” που μας κάνουν με άλλες τόσες; Είναι αυτό το γαϊτανάκι των λέξεων και χαρακτηρισμών που ντύνει τις ανθρώπινες σχέσεις από την αλήθεια; Αυτό που προστατεύει τον χαρακτήρα μας από την φρίκη της συνείδησης και συνειδητοποίησης των πραγματικών μειονεκτημάτων μας;

Ξέρουμε αλήθεια ποτέ να τις χρησιμοποιούμε σωστά; Πώς να τις χρησιμοποιούμε; Όχι μόνο από άποψη γραμματικής και ορθογραφίας που είναι εξίσου σημαντικό αλλά εννοιολογικά. Και σημασιολογικά. Ξέρουμε τι θέλουμε να πούμε; Έχουμε ελαφρυντικά αν χρησιμοποιούμε την λάθος λέξη με το λάθος συναίσθημα; Και πόσες από αυτές πραγματικά ξέρουμε τι σημαίνουν; Όχι μόνο σε προσωπικό επίπεδο. Αλλά σε πλανητικό. Ελευθερία. Άποψη. Όταν απέχουμε χιλιόμετρα μακριά από τον θάνατο που παραμονεύει σε γωνίες, είμαστε ζωντανοί; Είμαστε ελεύθεροι μόνο και μόνο επειδή η λέξη μας ταιριάζει;

Τι είναι τελικά οι λέξεις; Οι λέξεις είναι μαγεία. Είναι ξόρκια όμορφα δεμένα εύηχα σε γράμματα. Ακόμη και όταν κλαίμε, όταν φοβόμαστε. Και ο φόβος είναι μεγάλη λέξη. Είναι λόγος. Είναι αφορμή. Ο φόβος κάνει παρέα με άλλες λέξεις και μας ρίχνει. Παρέα με τον θάνατο. Με την εγκατάλειψη. Την μοναξιά. Και με τέτοιες παρέες είναι εύκολο να ενδώσεις. Μας τυφλώνει και δεν βλέπουμε την αλήθεια που φτιάχνουν άλλες λέξεις. Όπως η αγάπη. Ο έρωτας. Η μοναδικότητα.

Η αλήθεια είναι ότι οι λέξεις είναι οι το καταφύγιο και οι σφαίρες μας. Οι επίδεσμοι και το γιατρικό μας. Είναι διπλά μας στα πάντα. Στις χαρές, στις λύπες. Στην απώλεια και την ευτυχία. Είναι μοναδικοί σύντροφοι μας τις νύχτες με τα αστέρια που ο ουρανός μας γεμίζει με σκέψεις. Και όταν τις μοιραζόμαστε, τότε έχουν σημασία. Όταν αγαπάμε. Όταν δίνουμε και μας δίνουν, όταν υπερασπιζόμαστε τον εαυτό μας και κερδίζουμε. Ίσως και όταν χάνουμε. Συνεργάτες, συμπολεμιστές και αντίπαλοι, υπάρχουν λέξεις που μας θυμίζουν τον αγώνα για το καλύτερο. Μας δίνουν ελπίδα και πίστη. Ακόμη και στα πιο απραγματοποίητα όνειρα μας. Μας ξυπνούν από τον λήθαργο της καθημερινότητας και μας δίνουν ώθηση να προσπαθήσουμε να σηκωθούμε όταν πέφτουμε. Να χαμογελάμε όταν όλα δεν είναι ρόδινα. Να γελάσουμε ακόμη και όταν μέσα μας πονάμε. Αλλά όπως και να το κάνουμε όλα είναι λέξεις. Δυνατές. Όμορφες. Άσχημες. Σημαντικές. Μικρές, μεγάλες. Είναι τα μικρά θαύματα που γεμίζουν τις μέρες μας σε αυτή την γη. Αλλά είναι μόνο λέξεις. Είναι αλήθεια μόνο αυτό;