ο λύκος! ο λύκος!

Ιππότη μου
Χτυπάω σήμαντρα κινδύνου. Χτυπάω καμπάνες και κουδούνια. Βγάζω ντουντούκες και μεγάφωνα. Φωνάζω στην διαπασών. Ο λύκος! ο λύκος! Και όλοι με κοιτάζουν σαν τρελοί. Τι άλλο να πώ; Υποφέρω; Και εγώ σαν την Βανδή; Αφού …δεν! Πρέπει κάπως να εκτονωθώ και εγώ βρε παιδάκι μου…
Ομολογώ και ορκίζομαι με το χέρι το καλο, ότι περνάω την καλύτερη περίοδο της ζωής μου. Όχι ότι δεν ελπίζω σε καλύτερη, μην παρεξηγηθώ. Απλά αυτή τη στιγμή είναι με αποδείξεις, στατιστικά στοιχεια και γραφήματα τύπου excel, η καλύτερη περίοδος της ζωής μου. Θέλεις είμαι ερωτευμένος, θέλεις έχω εσένα που μου ομορφαίνεις την ζωή, θέλεις ότι ο έναστρος ουρανός δίνει και σε μένα μια ευκαιρία επιτέλους να μην ψάχνω –ομαι για τα πάντα στη ζωή μου, δεν ξέρω. Και ερωτήσεις δεν κάνω. Θα μείνω στα γεγονότα.
1) Είμαι υγιής. Έχω την υγεία μου σε ένα κόσμο που είναι τίγκα στην αρρώστια. Και όχι μονο από παθολογικά αιτια αλλα και ψυχολογικά. Δεν είδες τι έπαθε η δύσμοιρη η θώδη; Κρίμα η γυναικα. Εγώ νόμιζα θα τους τρελάνει όλους. Γράψε λάθος. Την τρέλαναν και με το παραπάνω.
2) Η οικογένεια μου. Αν και μισότρελοι όλοι τους, είναι η οικογένεια μου και τους αγαπώ. Δεν τους καταλαβαίνω αλλα τους αγαπώ. Η αγάπη δεν έχει καμια σχέση προφανώς με την κατανόηση. Έχει σχέση όμως με την υπομονή, την επιμονη, την ακατάπαυστη γκρίνια και τα αγριεμένα τηλεφωνα μετά από 4 ώρες συνεχής απουσίας από το ραντάρ της μαμάς. oh well…όλα μέσα στο πρόγραμμα είναι. είναι είναι… πως δεν είναι. αλλα αν ακούσω πάλι αυτό το «εκεί που είσαι ήμουνα και εδώ που είμαι θα ‘ρθείς» θα κάνω φονικό.

3) Έχω φίλους. Άλλους καλούς, άλλους ...κάλλους. Τι να κάνουμε. Όπως μας τα μοιράζουν πρέπει να τα δεχόμαστε. Ένας φίλος μου είπε κάποτε: ¨η ζωή είναι σαν ένα κουτί σοκολατάκια. Ποτε δεν ξέρεις τι θα σου τύχει.¨ Ok, ίσως να μην το είπε φίλος μου, αλλα έστω είναι αλήθεια. και αυτή την αλήθεια την κάνω δικη μου. Έτσι έχω φίλους που είναι σοκολατάκια με γέμιση πραλίνα, τα οποια μου αρέσουν πολύ και μπορώ να τα τρώω σχεδόν καθημερινά με φόβο ζαχάρου και θερμίδων αλλα και άλλους που είναι με γέμιση εκείνο το εκνευριστικό λικέρ που σε τράταραν πάντα στα σπίτια των θειάδων σου που σου φαινόταν πικρό στην αρχή αλλα γλύκιζε μετά. Αυτά που δεν μπορείς να φας πάνω από ένα. Και βεβαίως έχω και φίλους από αγνή πικρή σοκολάτα μαδαγασκάρης. Βέεεβαια και από αυτούς έχω. Σκέτη πικρα!
4) Έχω δουλειά. Επίσης πολύ σημαντικό. Είναι παλούκι και γκρινιάζω συνεχεια που δεν γίνονται όλα με τον δικό μου τρόπο αλλα τουλάχιστον πληρώνω το υπερεκτιμημένο νοίκι μου που λίαν συντόμως θα πάρει πάλι αύξηση ,γαμώ τον πληθωρισμό μου μέσα, γαμώ. Εχω δυστυχώς την κοιλια μου γεμάτη. Και λέω δυστυχώς γιατί η επάρκεια –λέμε τώρα- χρημάτων βάζει τέλος στην πεινα και προσθέτει καινούριες-ολοκαίνουριες τρύπες στο ζωνάρι. Και όσο εγώ αδειάζω τον μισθό μου, γεμίζει η τσέπη του κάθε τυχάρπαστου σουβλατζή και ενίοτε πιτσαδόρου. Καταραμένη νεοελληνική αντίληψη για γρήγορο φαγητό…
Και τέλος
5) Έχω εσένα. Εσένα ιππότη μου. Που από τότε που σε γνώρισα μου άλλαξες την ζωή. Με έβαλες σε μια ευδιαθεσία. Όλα άνθισαν. Τα λουλούδια τον ιανουάριο. Αυτά τα σπανια, πολύ όμορφα λουλούδια που ανθίζουν μια στις χίλιες. Αυτά λοιπόν άνθισαν για εμάς. Γιατί όλα τα όμορφα πράγματα τα σκέφτομαι μαζί σου. Όλα τα εύκολα, τα δύσκολα, τα άσχημα. Γιατί είσαι το διαμάντι που κοσμεί την ύπαρξη μου. όταν με παίρνεις αγκαλιά και λέμε καληνύχτα, όταν ξυπνάμε το πρωί πλάι πλάι και λέμε καλημέρα. Και χείλη στεγνά από τον ύπνο δίνουν φιλια, φιλια που σε συνδυσμό με τα όμορφα ματια σου τρελαίνουν την πυξίδα μου. Και χαράζει πορεία παράλληλη με την δικη σου. Αυτά είναι πράγματα που με κάνουν να πιστεύω ότι δεν έχω ζήσει καλύτερες στιγμές… γι’ αυτό χτυπάω σήμαντρα κινδύνου, γι’ αυτό φωνάζω σαν τρελός. Γιατί αλλιώς κανεις δεν θα πιστέψει. Ο λύκος! Ο λύκος! Και όπου λύκος βάλε ένα μεγάλο και ηχηρό «ζω, επιτέλους ζω».