Αγάπη.
Όλοι μας ονειρευόμαστε την γεύση της. Μικρή. Μεγάλη. Σαν μποξέρ στο ρινγκ παλεύουμε καθημερινά τους αντιπάλους μας, τους πιθανούς εραστές μας, τους πιθανούς συντρόφους μας, τους φόβους μας, τα κολλήματα μας. Παρέα με τον προπονητή μας στην ζωή. Τους φίλους. Την οικογένεια. Δίπλα μας για τα πάντα. Για πάντα. Παλεύουμε με έπαθλο την αγάπη. Το υπέρτατο έπαθλο. Και πάντα πιστεύουμε ότι η νίκη είναι τόσο κοντά! Την νιώθουμε, την μυριζόμαστε, ναι, είναι κοντά αυτή τη φορά. Αυτή τη φορά θα νικήσουμε. Θα χτίσουμε, θα πιστέψουμε, θα εμπιστευτούμε, θα ζήσουμε. Θα ξυπνάμε το πρωί με το χαμόγελο της αγάπης να μας φτιάχνει την μέρα. Να μας προστατεύει από τις κακουχίες. Να μας δίνει την δύναμη να αντέχουμε τις ώρες μέχρι να κλείσουμε πάλι στην αγκαλιά μας το έπαθλο μας. Την πραγματική κινητήρια δύναμη της ζωής.
Ομολογώ ότι αυτού του είδους η πάλη είναι που δίνει ώθηση να αντέξουμε άλλη μια μέρα. Άλλο ένα πρόβλημα στην δουλεία, άλλη μια ατυχία, άλλο ένα περιστατικό που θα σου αλλάξει την ζωή λίγο. Και ξαφνικά η πιθανότητα μιας πάλης μας ξυπνά. Μας βάζει σε εγρήγορση. Μυρίζουμε την πάλη που έρχεται… Και θέλουμε να κερδίσουμε. Βάζουμε λοιπόν τα γάντια μας, τα προστατευτικά μας -που σπάνια βοηθάνε- και ξεκινάμε. Κάνεις δεν μπορεί να ξέρει το αποτέλεσμα. Τα προγνωστικά είναι πάντα υπέρ μας, γιατί μας αξίζει το έπαθλο. Το δικαιούμαστε. Είναι η δική μας σειρά να νιώσουμε ολόκληροι. Δυνατοί και ανίκητοι. Γιατί γνωρίσαμε τον έναν. Αυτόν που μας έκανε να θέλουμε να παρατήσουμε τους αγώνες. Να κάτσουμε σπίτι αγκαλιά, χουχουλιάζοντας με μια αχνιστή κούπα ζεστής σοκολάτας στο ένα χέρι και στο άλλο το χέρι του αγαπημένου. Να μετράμε μαζί τις ουλές από περασμένες μάχες και να γελάμε. Να σκεφτόμαστε ποσό τέλειοι είμαστε. Μαζί.
Κουράστηκα. Κουράστηκα να παλεύω. Ήθελα και εγώ να βγάλω και να κρεμάσω τα γάντια μου. Δίπλα στα δικά σου. Να τα κοιτάμε παρέα καθώς ζούμε την ρουτίνα μας. Απλά και ήσυχα, όταν ο κρότος και η κλαγγή της μάχης θα είχε περάσει και θα είχε μείνει μόνο ο απόηχος της να μας θυμίζει και να μας ενώνει περισσότερο. Να μας κάνει ένα.
Με γέμισες. Και με άδειασες. Φυσικά. Δεν σε κατηγορώ. Μα πως μπορώ;Σ' αγαπώ. Και πολύ φοβάμαι πως δεν σ'αγαπώ για το σήμερα. Πολύ φοβάμαι ότι σ'αγαπώ για το αύριο. Αυτό που δεν θα έρθει. Δεν μπορώ όμως να σε βλέπω να λυπάσαι. Δεν αξίζουν δάκρυα να στεφανώνουν το υπέροχο πρόσωπο σου, παρά μόνο αυτά της χαράς και της ευτυχίας. Και αυτά αποφασίσαμε ότι δεν μπορώ να σου τα δώσω. Όχι δεν θέλω, δεν μπορώ. Ξέρω ότι θα σε φυλάκιζα. Σε κάτι άσχημο και ανίερο. Σε κάτι μιαρό και αηδιαστικό. Και δεν το θέλω. Και από το να σε φυλακίσω αποφάσισα να σε αφήσω ελεύθερο. Με την κρυφή ελπίδα ότι θα γυρίσεις πίσω. Αν και ξέρω ότι δεν υπάρχει αυτή η ελπίδα. Την έχασα την ελπίδα. Και μαζί με την ελπίδα χάνω και εσένα.
Δεν μπορώ να ζητήσω συγγνώμη. Δεν φτάνει. Δεν μπορώ να σου πω ότι λυπάμαι. Είναι σταγόνα σε αυτά που νιώθω. Δεν ήθελα να σε πληγώσω. Δεν ήθελα να σε σύρω μαζί μου. Δεν ήθελα να σε προσφέρω βορά στα αγρίμια που δεν καταλαβαίνουν τι μας ενώνει. Όπως δεν μπορώ να σου ζητήσω να κάνεις κάτι. Να φανείς πιο δυνατός. Ξέρω, είναι αδύνατο. Αλλά έχω αρκετή δύναμη ερώτα μου και για τους δυο μας. Θα δεχθώ εγώ τα χτυπήματα. Του εγωιστή. Του εκμεταλλευτή. Του επικίνδυνου. Δεν με πειράζει. Δεν με νοιάζει. Με νοιάζεις εσύ. Λάθος ή σωστό,αυτό νιώθω ότι πρέπει να κάνω.
Θα πω πράγματα που δεν πιστεύω. Θα μου πεις, γιατί τα λες; Μήπως τα πιστέψω. Μακάρι να μην σε γνώριζα. Μακάρι να μην φώτιζες τα σκοτάδια μου σε μια μέρα. Μακάρι να μην πίστευα για χάρη σου ότι νίκησα αυτή τη φορά. Ότι ο αγώνας ήταν ίσος και κέρδισα. Ίσως έτσι να ήταν καλύτερα και για τους δυο μας.
Γιατί μην γελιέσαι αγάπη μου, η αγάπη είναι μάχη.
