Μπορεί κάνεις να ζήσει μια ζωή με light φιλίες;

Ιππότη μου,

Τι τρέχει με τους φίλους; Τι είναι αυτό που σε δένει με ανθρώπους που δεν είναι αίμα σου και θέλεις να δώσεις ακόμη και την ζωή σου γι’ αυτούς; Πως μπορείς να δίνεις αφοσίωση σε ανθρώπους ξεπερνώντας το κομμάτι της αυτοσυντήρησης και επιβίωσης; Τι είναι αυτό που μας κάνει να θέλουμε να είμαστε οι έμπιστοι ενός ανθρώπου ή ενός συνόλου ανθρώπων και να ανταποδίδουμε αυτή την εμπιστοσύνη με την δική μας; Απορίες….

Έχω 2 ανθρώπους. Δυο ψυχές που η ανάγκη που νιώθω να είναι εκείνοι καλά, υπερβαίνει αυτόματα την ιδία αυτή υποχρέωση στον εαυτό μου. Είναι οι άνθρωποι που ξέρουν τα συστατικά του κράματος που αποτελεί το σώμα και το μυαλό μου. Από το σκουριασμένο σίδερο που αποτελεί το κορμί μου μέχρι και το χρυσάφι που βρίσκεται κρυμμένο στους νευρώνες μου.

Αυτούς νιώθω ότι έχω χάσει αυτές τις μέρες. Εξαιτίας παρεξηγήσεων παρέας. Από συμπεριφορές ανθρώπων που νόμιζα ότι ξέρω πιο καλά και από τον εαυτό μου. Που δεν με άφησαν στα πραγματικά δύσκολα και στην πρώτη αδέξια κίνηση όλων μας, κηρύξαμε πτώχευση. Εξαιτίας της υποχρέωσης να είμαι ο ίδιος πάντα. Αλλά δεν γίνεται ιππότη μου να είμαι ο ίδιος. Μόνος. Έχω αλλάξει. Νόμιζα ότι οι αλλαγές δεν επηρεάζουν φίλιες. Νόμιζα ότι οι φίλιες καλωσορίζουν τις αλλαγές. Ειδικά αυτές που κάνουν τα μέλη τους πολύ ευτυχισμένα μετά από καιρό συννεφιασμένης διάθεσης. Χωρίς όμως να κρύβουν συστατικά. Χωρίς να αφήνουν πράγματα για να μην δυσαρεστήσουν τους άλλους. Άλλωστε είναι η φιλία κάτι το διαφορετικό από έναν γάμο; Που όλα πρέπει να είναι στην επιφάνεια;

Έχουμε περάσει πολλά με αυτές τις ψυχές ιππότη μου. Από κακοκαιρίες, φουσκοθαλασσιές μέχρι και φουρτούνες που βυθίζουν υπερωκεάνια. Αλλά το δικό μας το σκαρί είναι πιο σκληρό. Είναι γερά φτιαγμένο. Αν και χτυπημένο λίγο από τον καιρο, αντεχει. Ή τουλάχιστον έτσι πίστευα. Να έκανα τόσο λάθος;

Είναι δύσκολο τελικά να μην έχεις δεδομένα κάποια πράγματα στην ζωή. Να ξέρεις ότι όσοι και αν περάσουν από τον τηλεφωνικό κατάλογο και την κάρδια σου, είναι κάποιοι που είναι μόνιμα αποθηκευμένοι εκεί. Κολλημένοι σάρκα με σάρκα στον νοητικό γοφό. Σαν σιαμαία που δέχονται τροφή από την ιδία πηγή. Ο ένας από τον άλλο. Κάποιοι που δεν θα τρέξουν να παρεξηγήσουν τις πράξεις σου, τις διαθέσεις σου, τα λάθη σου. Κάποιοι που θα είναι εκεί. Γιατί νιώθουν ότι εκεί πρέπει να είναι.

Αλλά μήπως δεν είναι έτσι; Μήπως όλοι οι άνθρωποι που γνωρίζεις και αγαπάς είναι και οι πρώτοι που θα γίνουν οι άνθρωποι που γνώριζες; Εκείνοι που σε αφήνουν; Μπορείς να τους δεις στο δρόμο και να τους χαρίσεις το χαμόγελο κονσέρβα; Μπορείς να αλλάξεις κάτι που είναι γεμάτο ζωή, χρώμα και γεύση σε κάτι πιο τυπικό; Πιο απλό; Πιο light; Μπορεί κάνεις να ζήσει μια ζωή με light φίλιες;